We zijn er! Ook al zijn we met de auto naar ons nieuwe huis in Frankrijk vertrokken en niet met het vliegtuig; we moeten toch echt even landen. Vorige week vrijdagochtend stonden we op onze nieuwe oprit om half 8 ’s ochtends in de druilerige duisternis onze verhuiswagen op te wachten. Zoals ik eerder al vertelde, hadden we onze verhuizing best gestructureerd door al onze spullen netjes op een stuk of 15 pallets te zetten.
Het inladen van de verhuiswagen ging dus echt als een trein. Maar het uitladen werd onverhoopt een ander verhaal doordat het hier in de Périgord schijnbaar al een week lang flink had geregend. Onze oprit is half verhard. Dat wil zeggen, split (een soort grind) bovenop de kleibodem. Maar natte klei wordt dus een soort pap waar alles zich in vastzuigt. Zo ook de palletwagen waarmee we onze verhuiswagen moesten lossen. Alles verdween dus drie meter buiten de verhuiswagen in de vette klei.
Met veel spierballen en doorzettingsvermogen hebben we alles toch weten te lossen. Maar bij het wegrijden verdween vervolgens onze verhuiswagen in de klei. Nog geen zestig meter van ons huis maakte de chauffeur van de verhuiswagen een verkeerde bocht waarbij een voorwiel in de berm belandde en verdween in de zompige kleimassa.
Toevallig kwam een behulpzame buurman met zijn tractor voorbij. Na wat manoeuvreren en handgebaren (de chauffeur van de verhuiswagen was Hongaars, de Franse boer sprak een dialect en heeft 4 tanden) kwamen we tot de conclusie dat er een grotere tractor nodig was. Een paar telefoontjes later was daar de tweede behulpzame boer met een grotere tractor. Dat bleek te helpen en na twee uur modder, regen en handgebaren werd de verhuiswagen weer op de weg teruggezet.
Inmiddels was het twaalf uur en op de vraag of de behulpzame boeren iets wilde drinken, luidde het antwoord volmondig “VIN!” En zo stonden wij met een leeg huis en een oprit vol huisraad wijn te drinken met een Franse boer en onze inmiddels toegesnelde Franse makelaar. We zijn in Frankrijk!
Zaterdag kwam in de middag de tweede vrachtwagen met spullen aan. Dit keer gelukkig een kleiner exemplaar, bestuurd door onze vrienden Brenda en Dirk. Zij hebben al onze spullen meegenomen die niet op een pallet pasten en zij zijn ook de afgelopen dagen gebleven om ons hier op weg te helpen en daar zijn we ze ontzettend dankbaar voor, want vele handen maken licht werk.
Op zondag vond ik het tijd voor een kerstboom. Na wat zoeken vond ik een mooi exemplaar bij een tuincentrum in Sarlat. Maar omdat mijn auto nog niet was uitgepakt, was er maar één andere optie: op het dak. De man van het tuincentrum keek me wat raar aan toen ik hem vroeg om me te helpen de boom op het dak van mijn auto te leggen, totdat hij mijn auto met roofrack zag. Spanband erom, Chris Rea op de autoradio en op naar huis. Ik moest alleen dwars door Sarlat-la-Canéda om thuis te komen en blijkbaar had ik toch wel wat bekijks van vriendelijk zwaaiende Fransen die waarschijnlijk niet heel vaak een Nederlandse terreinwagen tegenkomen die Kerstmis komt brengen.
De dagen die volgden zaten vol met sjouwen, inrichten en een grote zoektocht naar haardhout. Inmiddels is dat allemaal gelukt en nu zitten wij lekker warm in onze woonkamer bij de houtkachel en naast onze kerstboom.
Nu is het dus echt tijd even tijd om te landen. Brenda en Dirk zijn inmiddels weer terug naar Nederland om daar Kerst te vieren. De komende dagen zullen we ongetwijfeld bezig blijven met uitpakken, maar ook met bijkomen en wennen aan ons nieuwe leven middenin de Franse Périgord, want wat is het hier toch ontzettend fijn en mooi!
A bientôt!
Comments