EEN JAAR LATER

Jeetje wat bizar. We wonen hier al een jaar! En wat voor een jaar. We hebben zoveel ontdekt, geleerd, gezien, gehoord, geproefd, grenzen verlegd, en nog eens verlegd, gelachen, gehuild, gestrest en genoten. Gisteren zaten we gezellig bij het kampvuur en zo begonnen de vragen en de verhalen. Wat heb jij ervan geleerd? Wat was echt een ‘ik vertrek’ moment? Waar ben je het meest trots op. Ik kan je vertellen, we zaten nog lang bij het kampvuur.

Het avontuur

Op 15 december 2023 begon het avontuur. We gingen de handtekening zetten voor ons domaine in Saint André d’Allas. Het was liefde op het eerste gezicht. Een domaine met het gevoel alsof je alleen op de wereld bent, maar dan toch dicht in de buurt van alle faciliteiten en festiviteiten. Een paar maanden eerder kwamen we na een lange zoektocht met veel hindernissen en teleurstellingen, exact de plek tegen die we zochten en die aan al onze wensen voldeed. Op diezelfde ochtend van 15 december, liep onze verhuiswagen die we net hadden gelost al vast in de modder naast de oprit... Ons Franse avontuur was écht begonnen!

De mensen

We hadden best een romantisch beeld van Frankrijk en wij hebben mogen ervaren dat dat beeld in onze regio ook volledig klopt. We horen mensen regelmatig zeggen dat Fransen stug zijn en lang niet altijd even vriendelijk. Dat zal vast wel ergens kloppen, maar het is natuurlijk veel te makkelijk om alle inwoners van een enorm land als Frankrijk over één kam te scheren. Want de inwoners van het noorden van Nederland zijn misschien ook anders dan de Brabanders. En als je alle verhalen moet geloven, zijn de Zeeuwen zuinig en drinken ze in de achterhoek alleen maar bier. Niet direct alles geloven wat je hoort dus. Bovendien kan elk dorp of elke stad natuurlijk een hele andere sfeer hebben. We wisten niet van tevoren hoe het zou zijn om hier te wonen, maar we zijn echt met onze neus in de gezouten boter gevallen. We prijzen onszelf enorm gelukkig, want de mensen zijn hier zó ontzettend vriendelijk, behulpzaam en verschrikkelijk aardig. Ze zijn nieuwsgierig, staan open voor ‘buitenstaanders’. Al hebben we ons hier nog nooit buitenstaanders gevoeld. We zijn met open armen ontvangen. Een uitstekend voorbeeld hiervan is de 'zesvingerige boer'. Je leest het goed, hij heeft in totaal nog maar 6 vingers over en ook al heeft hij gewoon een naam, we refereren graag aan hem aan de hand van zijn beperkte aantal vingers. Hij heeft een verhaal over elke vinger die hij is kwijtgeraakt; De kloofmachine, de kettingzaag, cirkelzaag enz. Hij voldoet exact aan het ideaalbeeld van een typische, Franse boer. Hij bezit veel van het land rondom ons terrein en houdt verschillende boerderijdieren. Het blijkt dat ons terrein vroeger ook van hem is geweest. De gemiddelde Fransman verstaat hem niet, vanwege zijn binnensmondse dialect, maar met wat handen, voeten en korte woorden komen we er altijd lachend uit. We houden voor hem zijn terrein een beetje in de gaten en hij helpt ons zo nu en dan met het wegslepen van een vastgelopen vrachtwagen of het omzagen van een dode boom. En zoals het een echte Fransman betaamt, houdt hij van een wijntje. Maakt niet uit hoe laat het is, we kunnen hem altijd porren voor een wijntje. Zo hadden we tijdens het openingsfeest van ons domein verschillende gasten een fles champagne gegeven, om tegelijk met ons te knallen en uit te schenken aan de genodigden. Dat knallen is gelukt, maar uiteindelijk heeft hij de hele fles lekker in zijn eentje soldaat gemaakt. En het bleef die middag nog lang onrustig op het terrein van Tout Pour le Goût 😉Onze boer met de zes vingers is één voorbeeld van de vele die we kunnen geven, van mensen die wij hier hebben ontmoet en hebben leren kennen, die zo ontzettend warm en vriendelijk zijn.

‘Ik vertrek’ momenten en andere uitdagingen

Maar we weten ook wel dat je dit blog natuurlijk niet alleen maar leest om erachter te komen dat alles perfect is en dat de mensen lief zijn, je wil ook vast wel wat smeuïge verhalen, zoals bij de series ‘ik vertrek’ en ‘het roer om’. Inmiddels zijn de scherpe randjes er een beetje van af en kunnen we er zelf ook om lachen, dus we durven ze nu ook echt met je delen.

Zoals ik eerder al schreef, begon het allemaal op onze aankomstdag met een vastgelopen verhuiswagen. Maar daarna ging alles eigenlijk prima en we waren enorm gemotiveerd en fanatiek met ook wel héle ambitieuze plannen.

Toen we hier net drie weken woonden, kwam mijn moeder gezellig twee weekjes langs om mee te helpen en natuurlijk te zien waar we terecht waren gekomen. Toen we ons project aan haar uitlegden en vertelden wat we allemaal wilden doen in een half jaar tijd, schrok ze enorm. “Misschien moet je het project in twee delen splitsen” zei ze. Wat zijn we blij dat we naar haar hebben geluisterd, want het was inderdaad veel teveel geweest om in 6 maanden af te krijgen. Het was natuurlijk niet alleen verbouwen, maar het was ook een nieuwe plek ontdekken, een nieuwe cultuur, investeren in sociale contacten, ontdekken van nieuwe wetgevingen, regels, belastingen, zorgverzekeringen en nog veel meer.

Owja….en de weergoden waren ons ook niet heel goed gezind!

Regen, regen en nog eens regen. Degenen die ons al een tijdje volgen, hebben de berichten over de frustraties over het drijfnatte voorjaar vast voorbij zien komen. Het belemmerde de werkzaamheden van de aannemer, die met zijn graafmachine regelmatig stuurloos van de heuvel naar beneden gleed. Ons terrein was een grote glijbaan van klei. Maar voor onszelf en vrienden die ons kwamen helpen was het ook oppassen! Want er zijn veel glijpartijen geweest. Veel broeken van vrienden zijn modderig en vies de tas ingegaan. Gelukkig konden we erom lachen 😊 Hoe we in de stromende regen de dakpannen van het gebouw dat nu de buitenkeuken is, hebben gehaald. Samen lachen, gieren, brullen en heel hard Hollandse hits zingen maakte de regen een stuk minder erg. De enorme hoeveelheid regen heeft er wel voor gezorgd dat de werkzaamheden minder voorspoedig gingen en tja….zeg nou eerlijk: een buitje zo nu en dan kan geen kwaad, maar een heel voorjaar lang regen is geen pretje. We zijn toch niet voor niets in het zuiden van Frankrijk gaan wonen? Maar uiteindelijk kwam de zon tevoorschijn! Precies een week voordat de eerste gasten kwamen.

Op de ochtend van de dag waarop onze eerste gasten arriveerden, stonden we de boordstenen van het zwembad er nog in te lijmen. Want ook al hadden we die ruim op tijd besteld, in Frankrijk kan een internetbestelling zó maar een paar maanden onderweg zijn. Maar alles was nét op tijd klaar voordat onze eerste gasten de oprit op kwamen rijden.

De eerste week was ontzettend spannend voor ons. Vinden de gasten het mooi? Voelen ze zich thuis? Hebben ze het naar hun zin? En ook leren loslaten, want je hebt er zoveel energie gestoken om alles te verbouwen, aan te leggen en mooi te maken. Gaan de gasten er met respect mee om?

Ik kan nu volmondig JA zeggen! Wat een fantastische zomer hebben we gehad. Het voelde alsof we zelf op vakantie waren. Ik heb bijzondere gesprekken gehad in de ochtend tijdens het koffie/thee moment, gasten blij terug zien komen van hun uitjes, lekker genoten in het zwembad. Het was een aaneenschakeling van mooie momenten om samen te genieten van onze prachtige plek. De ‘gas erop mentaliteit’ mochten we laten varen. Natuurlijk was het nog steeds doorknallen, maar op een hele andere manier.

Op privé vlak hadden we ook een paar uitdagingen. Zo is het ons niet gelukt om onze auto in te voeren. Blijkbaar zat er een gat in het chassis (dat helaas niet zomaar te repareren valt) en konden we niet de juiste papieren krijgen om onze ‘beast’ legaal en met Frans kenteken de weg op te krijgen. Dus nu is het onze domaine auto geworden en hebben we een Franse 4x4 gekocht om wel de openbare weg mee op te mogen.

We hebben nog altijd een voortslepend verhaal met de liner (binnenkant) van ons zwembad. Die zou vervangen worden voordat ons eerste hoogseizoen van start ging. Maar om de binnenkant van een zwembad te vervangen moet het droog zijn. Zoals eerder vermeld was het dat meestal niet. Dus nadat we de datum van het vervangen van de liner al een paar keer hadden opgeschoven in overleg met de monteurs, was er eindelijk een moment gepland. Al het water was uit het zwembad toen het gevreesde telefoontje kwam: “we kunnen niet komen, want de weersvoorspelling is te onzeker”. En toen konden we het zwembad (45.000 liter) weer vol laten lopen. Iedereen heeft afgelopen seizoen dus nog heerlijk gezwommen in een zwembad met de oude liner, wat overigens geen enkel probleem was. Na het hoogseizoen zouden de monteurs het komen fiksen. Wederom pompten we ons zwembad leeg en toen we halverwege waren, ging opnieuw de telefoon... het was te koud. Bij te lage temperaturen kan geen nieuwe liner worden geïnstalleerd. De hele operatie moet nu komend voorjaar plaatsvinden, dus laten we hopen dat de weergoden ons dan wel gunstig gestemd zijn.

Parlez-vous Français? Jelmer verstond en sprak al een aardig woordje Frans, maar voor mij is dit nog steeds een uitdaging. Het voordeel van het wonen in een toeristisch gebied is, dat er veel mensen Engels spreken. Al start ik altijd in het Frans! Want mijn wens is toch echt wel om de Franse taal te beheersen. Elke dag heb ik een vaste date met Duolingo. Maar ik hoop voor volgend jaar, wanneer alle verbouwingsprojecten erop zitten, aan de slag te gaan met een echte Franse taalcursus.

Résumé

De lijst van ‘ik vertrek’ momenten wordt steeds een beetje langer naarmate ik meer herinneringen ophaal. Eigenlijk wordt ‘ie misschien wel té lang om hier op te schrijven. Maar het zijn niet alleen maar dat soort momenten. Het zijn vooral hele dierbare herinneringen. Momenten waar je op het moment zelf misschien keihard van baalt of van in tranen kunt uitbarsten, maar nu, achteraf, heel dankbaar voor bent dat je ze hebt mogen meemaken. Wij zijn hier écht op onze plek en na een jaar keihard leven in Saint André d’Allas mogen we concluderen dat ons fantastische huis inmiddels ook echt ons THUIS is geworden. Het runnen van ons domaine is nóg veel leuker dan we vooraf ooit hadden kunnen bedenken en ook al moet er nog het nodige worden geregeld en verbouwd voordat het zover is; we kijken nú al uit naar het komende seizoen!

Op één van de laatste dagen van 2024 steken wij hier nog een keer de houtkachel aan en proosten we met een mooi glas bubbels en een schaal oesters op alle avonturen van het afgelopen jaar en alle toekomstige avonturen van het nieuwe jaar.

Maar natuurlijk ook op jullie, met heel veel dank voor jullie steun, vertrouwen en energie!

A bientôt,

Lotte

(&Jelmer)