Verhuizen

Wij hebben flink geoefend in de afgelopen jaren. In een paar jaar tijd zijn we apart van elkaar en samen toch wel flink wat keren verkast van woonplek. Je zou dus zeggen dat we inmiddels wel weten hoe het allemaal in z’n werk gaat. Maar deze verhuizing naar Frankrijk is zelfs voor ons best wel van een ander niveau.

Vorig jaar in september besloten wij om onze toekomst te gaan opbouwen in Frankrijk. Dat is inmiddels dus zo’n vijftien maanden geleden. Wij waren toen het aankoopproces gestart met een heel ander pand op een hele andere plek in Frankrijk. Helaas liep dat proces stuk op de niet verleende toestemming om onze glampingtenten te mogen plaatsen. Wij hadden die toestemming als ontbindende voorwaarde gesteld in het koopcontract. Alle spullen waren ingepakt, het huis in Nederland was verkocht en onze bedrijven waren stopgezet. Drie weken voordat de verhuiswagen zou komen, kregen wij te horen dat we onze glampingtenten niet mochten plaatsen en omdat dat een heel groot deel van onze nieuwe toekomst en ons nieuwe bedrijf zou zijn, hebben wij met pijn in ons hart de stekker uit de aankoop moeten trekken.

Ons eerste huis in Montlauzun, Lot.

In Frankrijk is dat blijkbaar niet uitzonderlijk. Want de Fransen zitten momenteel in een soort administratieve overgangsfase. In Nederland kennen we bestemmingsplannen. Elke vierkante meter van ons kikkerlandje heeft een bestemming die is bepaald door gemeenten en provincies. In Frankrijk bestond dit niet of nauwelijks. In grote steden wel, maar op het platteland was er soms een papieren landkaart waar percelen met potlood waren ingekleurd om zo de bestemming aan te geven. Wanneer je naar de burgemeester ging met een flinke portie enthousiasme en beleefdheid en misschien een mooie fles wijn, dan was het vaak wel goed als je ergens een camping begon. Tot ongeveer anderhalf jaar geleden. Toen besloot de Franse overheid het hele land van een bestemming te voorzien. In die overgangsfase durfde eigenlijk geen enkele ambtenaar in Frankrijk ergens een stempel op te zetten, omdat het op dat moment eigenlijk totaal niet duidelijk was of dat wel mocht binnen het toekomstige bestemmingsplan. Helaas wilden wij ons Franse avontuur beginnen in het midden van de invoering van de zogenaamde PLUi’s ofwel bestemmingsplannen. Na de teleurstelling van het eerste huis, raapten wij onszelf bij elkaar, we verhuisden naar een vakantiehuisje op een park in Brabant en we gingen opnieuw zoeken. We verruimden onze zoekopdracht en ons zoekgebied en bezichtigden bijvoorbeeld ook bestaande campings. Maar de bureaucratie en de overgangsfase van het oude naar het nieuwe Franse beleid bleven ons achtervolgen. Nog drie panden kwamen op ons pad en gingen uiteindelijk tóch niet door. Totdat we ons fantastische plekje in Saint-André-d’Allas vonden. Opeens klopte alles en mede door fantastische en behulpzame mensen kregen wij ook de door ons zo begeerde toestemming om de glampingtenten te plaatsen. Achteraf bezien is het jaar vertraging dat we hebben opgelopen, een heel goed jaar geweest. We hebben namelijk ontzettend veel geleerd. Niet alleen van alle Franse regeltjes, maar ook van wat we zelf écht willen en hoe we dat het beste kunnen doen. We hebben ontzettend veel mensen ontmoet en we hebben heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt.

Ons nieuw huis in Saint André D'allas.

Nu zitten we in ons inmiddels half ingepakte vakantiehuisje en staan we aan de vooravond van de échte verhuizing naar Frankrijk. Het merendeel van onze spullen staat nog steeds ingepakt in opslag. Behalve natuurlijk de spullen die we in het afgelopen jaar nodig hebben gehad. Maar nu staan we ineens weer voor een hele nieuwe uitdaging: Gaat het allemaal passen? Verhuizen in Nederland is eigenlijk vrij eenvoudig. Want als het tijdens de eerste rit niet past, dan rijden we gewoon nog even terug om de rest op te halen. Maar verhuizen naar de Franse Dordogne is toch wel iets meer passen, meten en duimen dat we het allemaal in de verhuiswagen krijgen. Onze spullen staan op pallets. Dat leek ons makkelijk. Ook met laden en lossen, maar achteraf bezien ook fijn om alles een jaar lang in opslag te zetten. We hebben nu zeventien pallets en er passen er twintig in de vrachtwagen. Maar ons vakantiehuisje moet nog leeg. Gelukkig hebben we een paar ontzettend lieve vrienden die een mini vrachtwagentje hebben. Zij rijden met alles dat niet op een pallet past een paar dagen later naar ons Franse paradijsje. Laten we er dus even van uit gaan dat alles straks past. Dan moeten we zelf ook nog naar Frankrijk. Lotte rijdt met haar auto en onze twee honden. Ik rij met mijn terreinauto met aanhanger en daarop onze tractor. Ik ga dus iets minder snel over de autoroutes dan Lotte, maar hopelijk komen we wel allebei op tijd aan voor het zetten van een handtekening bij de notaris. Waarom we dan niet een dagje eerder gaan rijden? Nou, omdat we de verhuiswagen eerst nog moeten laden.. Er zit dus wel een beetje spanning in, maar het is dan natuurlijk ook wel een grote stap en hopelijk doen we het ook maar één keer. Naast de spanning hebben we er vooral ontzettend veel zin in. Alle mooie reacties op onze nieuwe website hebben ons eigenlijk alleen maar enthousiaster gemaakt, zéker nu we zelfs al de eerste boekingen hebben ontvangen. Daar zijn we enorm dankbaar voor. Wij houden je op de hoogte! A bientôt!